Hüzün hayatın bir gerçeği, tıpkı sevinçler gibi.

Acı ve gözyaşı olduğu kadar gülümsemek de var yaşamın içinde...

Hani genelde geceyi sever ya şairler, belki yıldızlar daha güzel görünür bu yüzden. Karanlık kadar aydınlık da bir ömrün yarısı. Her karanlık mutlak güneşe uyanır sonunda. Bu yüzden dertler olsa da daha çok güleç harflerle yazmalı hikayesini herkes. Çünkü, şu kısacık ömürde boşa harcanmayacak kadar bir hayatı var hepimizin…


Her sabah uyandığınızda iki seçenek çıkar önünüze: mutlu ya da mutsuz hissetmek. Olacaklara yön vermeye çabalamak ya da oluruna bırakmak olacakları. Belki farkında bile olmadan zamanla içinde ne çok "şu şöyle olsun, bunu böyle istiyorum" biriktirir insan. Oysa bıraksa geriye ne endişe kalır ne de kontrol etme sancısı… Hem yaşam süresinin bile bir belirsiz olduğu şu hayatta neyi, ne kadar kontrol edebilirsiniz ki?

Hayat çoğu zaman kendi seçimlerimizden oluşmaz belki, ama insan her zaman, her şeye rağmen ve bir inatla mutlu hissetmeyi seçmeli. Birçok insan akıp geçen hayatın içinde çaresiz bir kurban olduğunu düşünür, ki bu biraz işin kolayına kaçmak belki. Hani, “mutluluğu seçmek cesurların işidir ve hayat cesurları sever” derler. Belki bu yüzden bazen zorda olsa hep cesur ve uyanık olmak zorundayız her daim… olup-olabildiğimizce…

Tıpkı Nazım’ın dediği gibi…

“Ne fırtınalar koptu benim hayat dallarımda

Hiçbirinde vazgeçmedim umutlarımdan

İçimde kıyametler kopsa da

Ben baharıyım yarınlarımın

Çiçek açarım her kışın ardından…”