Biz çocukken askerdik…Büyüdük ve kirlendi Dünya !

Biz çocukken, okullar tatile çıkınca çoğumuz çalışmaya başlardık. Öğrenciydik. Ailelerimiz, bizi “Eti senin kemiği benim” diyerek öğretmenlerimize teslim eder dayakla terbiye edilirdik. Öğretmenlerimizin elinden cetvel sopa eksik olmazdı.

Ve biz öğretmenlerimize inanılmaz saygıyla bağlıydık ki; hayatımız boyunca onları sevgiyle andık. Biz büyüyüp, onlar yaşlandıkça sevgimiz saygımız hep büyüdü.

Bu; yediğimiz sopaların korkusundan değildi.

Yazın çalışmaya yollandığımız ve ağır işçi gibi kullanıldığımız iş yerlerinde de aynı şey geçerliydi. Küfre, dayağa dayanamayan kendi patronu olur, su ve gazoz satardı.

Babalığım, deniz subayı olmamı çok isterdi, beni götürdüğü törende gözlerinden yaşlar akardı.

Bir gün beşinci sınıfa giderken deniz teğmenlerinin giydiği bir beyaz üniforma alıp getirmişti. Giyinip Beşiktaş Barbaros’ta törene gitmiştik beraberce.

Ben artık 12 yaşında teğmen olmuştum. Gurur vericiydi. Üstelik kıyafet de çok yakışmıştı. Askerler selam vermeyi görev biliyordu. Kısa zamanda selamlaşmayı ‘hazır ol’a geçmeyi ve emre uymayı öğrenmiştim.

Ancak derslerde parlak öğrenci değildim. Askeri okula girmenin ön koşulu iyi öğrenci olmaktı.

İşte bu yüzden; 12 yaşında Beşiktaş Futbol Okulu’na seçildim.

Bugün içimde bir hüzün var!

Çocukluğumun Türk askeri olma hayali suya düştü.

Bugün askeri okullar kapatıldı.

Komutanlıklar sivillere devredildi. Ordu kuvvet komutanlıkları Milli Savunma Bakanlığı’na bağlandı.

Oysa askerlik farklı bir eğitim işidir. Umarım riskten uzak, ikna edilecek sonuçlar bizimle olur.

Askerin, Balyoz, casusluk gibi bir sürü komployla yaralandığını, zaafa uğratıldığını iddia edenler görüyoruz ki hâlâ Türk ordusuna şekil veriyorlar.

FETÖ denilen hokkabazın, PKK denilen terör örgütünün eylemleri kadar, İŞİD denilen ve birden ortaya çıkan dünya nefretini kazanmış ülke düşmanlarından saldırı haberleri gelmiyor.

Birden kesilmesi sizce de düşündürücü değil mi?

Allah, tüm yaralarımızın açık olduğu bu günlerde yardımcımız olsun…