Çok Acıklı Bi Hikaye

Ortaokulda okuyan ve kısa bir süre önce annesini kaybeden genç,babasıyla

birlikte yaşıyordu.

Babasıyla aralarında çok güzel bir dostluk vardı.Genç

okulun futbol takımındaydı.Takımdaydı ama, ufak-tefek yapısı ve

tecrübesizliği sebebiyle hoca ona bir türlü maçlarda görev vermiyordu.

Bu yüzden her zaman yedek kulübesinde otururdu.

Buna rağmen babası hiçbir maçını kaybetmez ve her zaman ayağa kalkar

tezahürat yapardı.

Liseye başladığında yine sınıfın en sıska öğrencisiydi.Fakat babası onu

hep

futbol oynamaya

teşvik etti;bununla birlikte,eğer istemezse oynamayabileceğini de

belirtti.Delikanlı futbolu

seviyordu ve takımda kalmaya karar verdi.Her idmanda elinden geleni

yapıyor

takımın as

oyuncusu olmaya gayret ediyordu.Ama sürekli yedek kulübesinde

oturmaktan kurtulamadı.

İnançlı babası tribünde her zaman ki yerini alıp oğlunu

desteklemek için tezahürat yapmaya devam ediyordu.

Genç üniversiteye başladığında futbol onun için önemini kaybetmeye yüz

tuttu,ama yine de

elinden geleni yaptı.Herkes onun okul takımına giremeyeceğinden emin olsa da

o bunu başardı.

Takımın antrenörü onu listeye dahil ettiğini,Çünkü her idmana yüreğini

koyduğunu ve takımın

diğer üyelerini de şevke getirdiğini itiraf etti.

Takıma girebildiği onu o kadar heyecanlandırdı ve sevindirdi ki ,

soluğu en yakın telefon kulübesinde aldı

ve babasına müjdeyi verdi.Onun bu ba?arısına sevinen baba mutluluğunu

paylaştı ve kendine maçların sezonluk biletlerini göndermesini istedi.

Üniversitede dört yıl boyunca hiçbir idmanı kaçırmayan genç,

ne yazık ki hiçbir maçta oynayamadı.

Futbol sezonunun sonlarına doğru,büyük bir eleme maçının idmanı için sahaya

çıkmaya hazırlanan gencin yanına, elinde telgrafla antrenörü geldi.Delikanlı telgrafı

okuyunca ölüm sessizliğine

büründü.Güçlükle yutkunarak hocasına şunları söyledi

"Bu sabah babam ölmüş izninizle bu gün idmana gelmesem?"

Hocası onun şefkatle boynuna sarıldı ve "bu hafta dinlen evlat" dedi.

Ve cumartesi günkü maçada gelmeyi aklından geçirme."

Cumartesi geldi çattı,ama okul takımının durumu hiçde iyi

değildi. Maçın sonlarına doğru sessizce bir

kişi soyunma odasına girdi,formasını ve futbol ayakkabısını giyip

sahanın kenarına çıktı.

Babası ölen ufaklıktı bu!

Antrenör ve oyuncular bu azimli arkadaşlarını bu kadar kısa sürede

tekrar aralarında görmekten son

derece şaşkındılar..

Hocasının yanına giden genç "Lütfen izin verin oynayayım" dedi.

"Bu gün oynamak zorundayım."

Hocası önce onu duymamış gibi davrandı. Böylesine zor bir eleme

maçında takımının en kötü oyuncusunu sahaya çıkarmasına imkan

olmadığını düşünüyordu.Ama genç o

kadar ısrar etti ki,sonunda ona acıyan hocası razı oldu:

"Peki,oyuna girebilirsin."

Gencin oyuna girmesinin üstünden çok geçmemişti ki,hem hoca,hem

oyuncular hem de arkadaşları

gördüklerine inanamadılar.Daha önce hiç oynamamış bu meçhul ufaklığın

her hareketi harika attığı her pas isabetliydi.

Karşı takımın oyuncuları onu durduramıyordu. Koşuyor pas veriyor, savunmaya

geçiyor ve maçın yıldızı gibi parlıyordu.Sonunda gencin takımı aradaki

farkı

kapattı,nihayet atılan

gollerle de beraberliği yakaladı.Ve son saniyelerde

ufaklık topu tek başına sürükleyip herkesi geçti ve galibiyet golünü

attı.Maç bitmişti,okulun taraftarları sevinç çığlıkları

atıyor,arkadaşları

ufaklığı omuzlarında taşıyordu.

Seyirciler stadyumu terk ettikten,oyuncular duşlarını alıp soyunma

odasına

boşalttıktan sonra,takımın

hocası ufaklığı bir köşede tek başına sessizce oturduğunu fark

etdi.Yanına

gidip "Evlat,inanmıyorum.Bu gün bir harikaydın" dedi.

"sana ne oldu bunu nasıl yaptın anlat bana " dedi.

Hocasına bakan genç gözleri dolu dolu şunları anlattı:

"Babamın öldüğünü biliyorsunuz.

Peki onun gözlerinin görmediğini de biliyor muydunuz?"

Delikanlı güçlükle yutkundu,Gülümsemeye çalıştı.

"Babam bütün maçlara geldi.Çünkü görmediği halde beni desteklemek

istiyordu.

Ve ilk defa bu gün beni görebilirdi.

Ben bu fırsatı kullanmak ve oynayabildiğimi ona göstermek istedim!!!!!"